Ik ben iemand die makkelijk over dingen praat en eigenlijk niets te verbergen heeft. Behalve als het over de periode gaat dat mijn moeder ziek was. Toen ik 15 was hoorden wij dat mijn moeder acute leukemie of beter gezegd kanker had. Je kunt je voorstellen dat mijn leven, dat van mijn ouders en zusje compleet instortte.
Ik weet het nog goed, mijn ouders hadden net een huis gekocht wat van top tot teen verbouwd moest worden. Het was een totaal uitgeleefd huis waar mijn ouders wel weer wat moois van wilde maken. Ik wilde daar helemaal niet naartoe verhuizen want het voelde voor mij als een wereldverhuizing. Wij woonden toen in een woonwijk naast het centrum en gingen verhuizen naar een wijk iets verder van het centrum vandaan.
Goed, mijn ouders waren daar dus dagelijks hard aan het klussen terwijl thuis waren om huiswerk te maken of gewoon geen zin hadden om te helpen, te bent niet voor niets tiener. Ineens kwam mijn moeder thuis dat ze zich niet zo lekker voelde en dacht dat ze griep had (of iets dergelijks, zoiets kan ik me nog herinneren). Ik weet nog dat ik dit heel vreemd vond, mijn moeder is en was eigenlijk nooit ziek. De dagen daarna deed ze wat rustiger aan en voelde ze zich steeds niet beter worden. Maar ineens kwamen er ook bloedingen bij die niet te stoppen waren (dat hebben mensen met leukemie vaker omdat de bloedplaatjes niet werken) waardoor mijn moeder naar het ziekenhuis ging.
Na dagenlang onderzoeken en de beenmergpunctie kwam eruit dat mijn moeder leukemie had. Ik weet die avond nog goed, kerstavond kan ik beter zeggen. Mijn zusje en ik zaten naast de kerstboom op de bank met mijn oma (die woonde naast ons) en mijn vader kwam terug uit het ziekenhuis dat mijn moeder ernstig ziek was en leukemie bleek te hebben. Je kunt je voorstellen dat de hele kerstsfeer meteen verpest was. Mijn moeder mocht met hoge uitzondering een paar uurtjes naar huis met kerst en daarna begon meteen haar behandelingsproject vanuit het ziekenhuis.
Ik denk dat ik dit als meest heftig heb ervaren. Mijn moeder heeft 1,5 maand in het ziekenhuis gelegen. Niet in een gewone kamer waar je gewoon in en uit kunt lopen, nee een isolatiekamer. Een kamer waar je ligt omdat je geen bacteriën en schadelijke stoffen van buitenaf bij je mag hebben. Achter twee glazen wanden zag ik mijn moeder liggen, met tig draden en infusen. Om naar mijn moeder te zien (of eigenlijk bij haar mocht) moest ik me helemaal ontsmetten en een speciale jas aan. Maar alleen als ik in goede gezondheid was mocht ik bij mijn moeder, was ik verkouden mocht ik achter twee glazen zwaaien. Ik merk dat dit het gene is wat het meest indruk en emoties bij mij heeft losgemaakt. Terwijl ik dit typ biggelen de tranen over mijn wangen, ik vond dit echt verschrikkelijk.
De kanker van mijn moeder is altijd een gespreksonderwerp geweest waar ik niet over praat of het wil hebben. Ik heb het al tig keer proberen van mij af te schrijven maar het is alweer zo lang geleden dat ik eigenlijk niet meer weet waar mijn ‘open wond’ door komt. Als je het er niet over hebt is het prima, maar word dit onderwerp aangeschoten schiet ik vol en kan ik niet meer stoppen met huilen. Ik kan er niets mee en misschien herkennen mensen zich hierin die het op jongere leeftijd hebben meegemaakt, deze periode hebben doodgezwegen en er onbewust toch nog heel erg mee zitten.
En het gekke is, ik weet eigenlijk niet meer waarom. Ik vond die periode verschrikkelijk, eng en onzeker terwijl ik nooit heb gedacht mijn moeder te verliezen (terwijl die kans zeer groot aanwezig was). Ik denk dat die rollercoaster van alles bij elkaar zoveel indruk op mij heeft gemaakt. Het verhuizen naar een ander huis wat niet af was en mijn vertrouwde omgeving misschien. Tussen de dozen slapen met een geïmproviseerd bureau omdat mijn zolderkamer nog niets te noemen was. Mijn moeder die 1,5 maand bij ons weg was en achter twee glazen deuren voor haar leven lag te vechten. Of de twee jaar nabehandeling thuis met al die ontzettend enge slangen die uit haar lichaam kwamen waar de chemo naar binnen moest. Ik ben al geen held met ziekenhuizen en alles wat daarbij hoort en ik vond het allemaal ontzettend indrukwekkend.
Als je 15 bent denk je dat je misschien al heel wat bent, je kunt heel goed op je eigen benen staan, maar ik weet nu wel dat je ontzettend kwetsbaar en beïnvloedbaar bent. Het klinkt misschien gek, maar op die leeftijd heb je misschien juist die hand nodig van je ouders om het leven in goede banen te leiden. En als dat door ziekte gedeeltelijk weg valt is dat best gek. Ik heb me die periode groot voorgehouden en de ‘er is niets aan de hand’ lach opgezet terwijl ik achteraf dat nooit had moeten doen.
Gelukkig is alles na 10 jaar nog steeds ‘goed’ en heb ik mijn lieve moeder nog waar ik God (als die al bestaat) op mijn blote knietjes voor bedank. Over deze periode kan ik nog niet steeds niet openlijk praten en op één of andere manier wil ik dat ook niet (nee, mam ook als je dit hebt gelezen wil ik er niet over praten). Het maakt me ontzettend kwetsbaar en het is niet dat ik dat niet wil laten zien, maar het frustreert me dat ik niet meer precies weet wát het is. Misschien is het wel het hele pakketje samen, de onzekerheid, het ineens op eigen benen moeten staan en alle stress en commotie eromheen.
Ik had dit stuk misschien even nodig om mijn hart te luchten en dit te vertellen zonder dat ik er meteen een reactie op krijg. Dat er even niet die arm is die me troost en me nog emotioneler maakt. Aan het eind van deze 1000 woorden zijn er heel wat tranen gevloeid en moest ik ook even stoppen en nog steeds weet ik niet wat mij zo ontzettend emotioneel maakt. Emoties, ik blijf het een vreemd iets vinden. Misschien zijn er mensen hier die zich in dit verhaal herkennen of iets vergelijkbaars mee hebben gemaakt. Ik ben heel benieuwd hoe jullie hier mee omgaan (of juist niet zoals ik).
20 reacties
Wat heftig dat je dit op jonge leeftijd hebt meegemaakt zeg…
Heb je het hier ooit met een professional over gehad? Denk dat je veel kunt hebben aan EMDR!
Wat een heftig verhaal en knap dat je het nu deelt :) iedereen dealt anders met dit soort situaties voel je dus vooral nooit schuldig!
Wat een heftig verhaal en wat knap dat je het hebt durven delen en van je af hebt getypt! Ik heb zelf het geluk dat geen enkel familielid van mij een levensbedreigende vorm van kanker heeft gehad, dus ik kan er (gelukkig) niet over meepraten. Het moet echt vreselijk zijn…
Ik geef je een dikke virtuele knuffel! Mijn moeder heeft het laatste stadium van copd. Dus ziekenhuizen zijn me niet onbekend en ze heeft de afgelopen jaren een aantal keer kantje bord gelegen (IC etc). Ze is er nog steeds en gelukkig nu thuis maar elke dag kan de laatste zijn. Begin van dit jaar heeft ze een half jaar in het ziekenhuis gelegen maar weet nog steeds niet goed hoe er mee om te gaan. Ik merk dat ik vooral maar “door” wil gaan en alle ballen hoog houden (werken huishouden en vooral zo veel mogelijk mama bezoeken) maar dat het af en toe teveel is. Ik heb zelf nog geen kindjes maar hoop dat mijn moeder ooit nog oma mag worden.
Het is net of ik mijn verhaal lees. 5 jaar geleden kregen we met kerstavond te horen dat mn vader kanker had. Na een jaar was hij schoon. Helaas na 3 maanden kwam het terug en zelfs door zn hele lichaam. We hebben nog 5 jaar met hem gehad maar is 3 weken geleden overleden. We zijn dankbaar voor die extra 5 jaar maar we hebben ook zoveel ziekenhuizen van binnen gezien. Het is met geen pen te beschrijven wat dat voor impact dat geeft.
Wat fijn voor jullie dat het voor jullie wel goed afgelopen is, zeker op die leeftijd heb je je ouders heel hard nodig.
Xx Annick
Jeetje wat moet dat verschrikkelijk geweest zijn!
Fijn om dit nu van je af te kunnen schrijven en dat het nu goed gaat….
Xoxo
Wat een topper ben je om dit verhaal uit te durven en kunnen schrijven! Hopelijk lucht het voor jezelf heel erg op want echt niemand verdient zoiets, nooit!
Jeetje, wat heftig. Zeker op die leeftijd, heel erg moeilijk. Mijn moeder is plotseling overleden op mijn vijfde; gelukkig kreeg ik daarna een allerliefste tweede moeder, die ik nu nog steeds heb.
Zes jaar geleden mijn vader verloren na een jarenlang ziekbed. Een ouder verliezen als volwassene is heel anders dan als kind. Maar ook dat deed goed zeer, is me tegengevallen.
Fijn dat het nu goed met je moeder gaat Aranka!
Lieve aranka ik weet dat je hier erg mee zit en nee ik zal het er niet met je over hebben.
Maar ook bij mij vloeien nu de tranen liefs mama
Wat een naar verhaal :( bij deze een hele grote virtuele knuffel <3 hopelijk weet je het ooit helemaal een plekje te geven.
Ik vind het heel dapper dat je dit zo durft te delen, ik denk dat velen in een zelfde soort situatie hier iets aan kunnen hebben <3
Lieverd, wat moet dit moeilijk zijn geweest voor jou. Misschien dat dit geholpen heeft. Het van je afschrijven. Dikke knuffel xxx
Praten met anderen is echt
het enige wat zal helpen het te verwerken.
Wauw wat ontzettend heftig Aranka! Heel erg knap dat je dit deelt. Ik heb echt respect voor jou en je moeder.
Er is voor een kind (ja, ook met 15) niks engers dan een ouder die ziek is en dus niet meer de ‘sterkere’ is die nooit iets overkomt.
Ik ben 39 en mijn moeder is 2,5 jaar geleden overleden aan kanker. Geniet van je ouders zo lang het kan!
heftig lieverd en ik ben mijn mams er aan verloren en de periode dat je als kind zijnde je moeder of vader zo ziek ziet en meemaakt breekt je :(. geniet van alles met haar zolang het kan mop <3
Wat heftig om zoiets mee te maken op jonge leeftijd. Je schrijft, als ik het goed begrijp, dat je niet weer waarom het je nog zo raakt en dat frustreert je. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt en ik vind het juist helemaal niet raar dat het je raakt. Ik heb een heel dierbaar familielid verloren aan kanker (lymfeklierkanker en leukemie). Diegene is heel lang, heel erg ziek geweest en uiteindelijk overleden aan complicaties na stamceltransplantatie. Heeft ook in isolatie gelegen. Het is super heftig om iemand waar je van houdt zo te zien lijden. Het raakt mij ook elke x weer als ik erover praat. Maar toch is dat het enige wat helpt, het er laten zijn. Erover praten of als je dat niet wilt, lezen of schrijven (dit artikel schrijven was al een hele stap!). Als je jezelf maar ruimte geeft om erover te denken om verdrietig te zijn. Het is er hoe dan ook, als je het wegduwt wordt het er niet beter op. Je kunt het vergelijken met een bal onder water duwen, het kost veel energie en komt daarna heftiger weer boven water. Ik wens je veel ruimte en heling toe!
Wat verdrietig en ingrijpend.
Ook de reactie van je moeder, zo liefdevol.
Hele dikke kus x
Wat heftig! Maar zo herkenbaar… Ik was 19 jaar toen ik mijn moeder bijna verloor aan een hersenbloeding. Ook ik zeg altijd dat ik God op mijn blote knieetjes bedank, ookal geloof ik niet.
Ik geniet elke dag van haar en zij van ons.
Maar ook ik heb mij groot gehouden, terwijl ik dat helemaal niet was. Ik ging op standje ‘overleven’. Emotioneel heeft mij dit dan ook uitgeput. Erover praten helpt. Maar ook bij mij heeft het littekens achter gelaten, en dat geeft niet.
Lieve Aranka,
Wat dapper dat je dit opschrijft! Jouw verhaal is voor mij heel herkenbaar: mijn moeder kreeg ook een diagnose kanker toen ik vijftien was. Jouw moeder overleefde leukemie, mijn moeder overleefde borstkanker. In ons gezin werd er niet echt over de emoties gepraat en de behandeling vooral praktisch aangepakt. Ook ik kreeg achteraf veel last van verdrietige gevoelens. Daar voelde ik me heel schuldig over, want ik was niet degene geweest die de chemo’s etc zelf moest ondergaan. Bovendien had mijn moeder het overleefd, dus hoorde ik dan niet ‘gewoon’ door te gaan met mijn leven en dankbaar te zijn?
Dit jaar heb ik EMDRtherapie gehad en dat heeft heel veel geholpen om de herinneringen wat minder pijnlijk te maken en ze een plek te geven. Dat mijn moeder ziek was, is een belangrijk en invloedrijk deel van mijn leven en dat is iets waar ik af en toe best verdrietig om mag zijn, maar ik ervaar die gevoelens na therapie niet meer als lastig, ‘te laat’ of abnormaal. Misschien zou een vergelijkbare therapie jou ook kunnen helpen, maar ik begrijp best dat wat voor mij werkte niet per se hetzelfde voor jou hoeft te doen. In ieder geval: een dikke knuffel voor jou en je moeder! Ik wens je/jullie veel liefde en kracht, en ook veel zelfcompassie. Liefs Iris